Δημιουργικότητα γιοκ...κρίμα

Είχα συνηθίσει μέχρι τώρα να ζω μία full ακαδημαϊκή ζωή. Πτυχίο...Μεταπτυχιακό...(με ένα μικρό διάλειμμα στο στρατό)...συνέδρια...εργασίες...εξετάσεις...διαλέξεις...κλπ. Αλλά πάντα θεωρούσα ότι σε αυτό το επίπεδο δεν ήμουν 100% δημιουργικός και αποδοτικός. Θεωρούσα ότι όσο έκανα ήταν για εσωτερική ακαδημαϊκή κατανάλωση και λίγη σημασία είχαν στον "πραγματικό κόσμο".

Τώρα που ασχολούμαι έστω και επιδερμικά με τον "πραγματικό κόσμο" νοιώθω ακόμη πιο καταπιεσμένος και κυρίως λιγότερο δημιουργικός και αυτό μου στοιχίζει...μου στοιχίζει πολύ...Νοιώθω ότι έχω καιρό να δημιουργήσω...να σκεφτώ...να φανταστώ...να συνθέσω και να πλάσω. Φευ!οποία βλασφημία...ο "πραγματικό κόσμος" και συγκεκριμένα αυτός στον οποίο ζω να μου στερεί τη δημιουργικότητα μου! Ποιος θα το πίστευε αυτό;Ότι αυτό ο μικρό-κόσμος στον οποίο ζω δεν με αφήνει να συνθέσω;

Το απόγευμα "έγραφα" κάτι περί καινοτομίας και νέων προϊόντων και ασυνείδητα αναλογίστηκα τι καινοτόμο έχει κατεβάσει το κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό. Μου ήρθαν θυμησιές από τον τελευταίο μου ακαδημαϊκό χρόνο στο Λονδίνο οπότε και ήρθα για πρώτη φορά με το αντικείμενο της επικοινωνίας. Κάθε μου μάθημα...κάθε μου παρουσίαση...κάθε άρθρο που έβρισκα...κάθε μας κουβέντα στα διαλείμματα ήταν ένα παράθυρο σε αυτό το χώρο, ενώ ιδέες μου έρχονταν στο νου συνεχώς. Συλλογιόμουν πως μπορούσα να τα εφαρμόσω όλα αυτά στην Ελλάδα, στα κόμματά μας, στην πολική μας, στην κοινωνία μας. Αποκορύφωμα ήταν η πτυχιακή μου οπότε κάθε σελίδα ήταν μία σελίδα δημιουργίας, φαντασίας, ονειροπλασίας και ρομαντισμού. Το μότο μου τότε ήταν "why not?it's worth trying αφού στόχος της πολιτικής είναι να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη, άρα τι καλύτερο από το να είμαστε ρομαντικοί και να προσπαθούμε ακόμη και εάν αυτό που κάνουμε δεν έχει σίγουρο αποτέλεσμα. it's worth trying... ". Με αυτό το μότο έχτισα την πτυχιακή μου...

Με αυτή τη λογική δεν επέλεξα να μείνω στην Αγγλία. Ήθελα να δοκιμάσω να δημιουργήσω και να συνεισφέρω στην κοινωνίας με τις ιδέες μου. Προφανώς και δεν περίμενα ανοιχτές αγκάλες και όλους να λαχταρούν να σωθούν από τις ιδέες μου, να τρέχουν να με συναντήσουν και να υλοποιούν όποια τρελή ιδέα είχα...Άλλωστε ποιος είμαι εγώ ώστε να γίνονται όλα αυτά; Περίμενα τουλάχιστον όμως να με ακούνε...έστω για ένα λεπτό...ίσως κάτι έχω να πω και εγώ...

Για πρώτη φορά νοιώθω ότι η δημιουργικότητά μου είναι περιορισμένη...και το χειρότερο; Είναι καταπιεσμένη από εμένα αφού όλα αυτά είναι αντίκτυπος των επιλογών μου.

Επέλεξα να μην ασχοληθώ ούτε με στρατηγική...ούτε με διπλωματία...ούτε με αποτρεπτική ικανότητα...ούτε με ισορροπία ισχύος...ούτε με συρράξεις...παρότι το ήθελα αρχικά και ήμουν μάλλον καλός σε αυτό. Δεν το θεωρούσα δημιουργικό....το θεωρούσα κάτι ενδιαφέρον και συναρπαστικό αλλά αποστειρωμένο και κλεισμένο σε ένα διάφανο κλουβί όπου εσύ παρατηρούσες και εξηγούσες τα πάντα χωρίς να μπορείς όμως να συμμετέχεις ενεργά. Για αυτό επέλεξα να περάσω στην αντίπερα όχθη...των δημιουργών...Αλλά...

Για να δικαιολογήσω και λίγο την κατάσταση, ίσως αυτή και αυτή η φάση να είναι μέρος της διαδικασίας η οποία θα σε βγάλει πιο δυνατό και πιο έτοιμο να δημιουργήσεις. Δυστυχώς όμως αυτή η φάση συμπίπτει με το ηφαίστειο δημιουργικότητας το οποίο είναι έτοιμο να εκραγεί μέσα σου, και μάλλον η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Οπότε ελπίζεις η λάβα να σταματήσει να ρέει εκεί που πρέπει αλλιώς όλα θα λιώσουν και θα μείνει ένα παγωμένο πέτρωμα μέσα από το οποίο θα είναι κρυμμένα όσα ποθούσες και ονειρευόσουν όταν σε κάλυψε η λάβα...

Πρέπει να ξαναγίνω δημιουργικός...DC do you copy?...Ίσως είσαι μέρος της λύσης που αναζητώ...