"Υπαρχουν ανθρωποι που ζουν μοναχοι
οπως του πελαγου οι βραχοι
ο κοσμος θαλασσα που απλωνει
και αυτοι σκυφτοι βουβοι και μονοι
ανεμοδαρμενοι βραχοι
ανθρωποι μοναχοι"
Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Άλλες ερμηνείες: Λίτσα Διαμάντη || Χαρούλα Αλεξίου
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
-English-
There are people who live lonely
Like the forgotten spike
The world around is an empty field
And they, in the loneliness mist
Like the forgotten spike
Lonely people
There are people who live lonely
Like the rocks on the wide sea
The world is a sea that spreads out
And they, mute, bowed and alone
Wind-swept rocks
Lonely people
Lonely people like broken dead leaves
Like desert, forgotten chapels
Lonely people like broken dead leaves
Like desert, forgotten chapels, like you, like me...
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
Αποτέλεσμα εκλογής μελών Περιφερειακής Εφορείας Ανατολικής Αττικής για τη νέα Γενική Συνέλευση Σ.Ε.Π.
39 θαρραλέοι πρόσκοποι με εμπιστεύτηκαν να τους εκπροσωπήσω στη νέα ΓΣ του ΣΕΠ. 
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
The sound of silence-Simon and Garfunkel
Hello darkness, my old friend,
Ive come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of
A neon light
That split the night
And touched the sound of silence.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one deared
Disturb the sound of silence.
Fools said i,you do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence
And the people bowed and prayed
To the neon God they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the signs said, the words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisperd in the sounds of silence.
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
Τρίτη 1 Ιουλίου 2008
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Ειδήμονες;;;Όχι και τόσο...
Μας διδάσκουν τόσο ωραία πράγματα,τόσο σημαντικά!Πώς να σώσουμε τον κόσμο,πώς να τελειοποιήσουμε την αγορά,να επιτύχουμε ότι καλύτερο σε διεθνές επίπεδο για τη χώρα μας.
Δεν θα σταθώ στους δικούς μας όμως...
Διάβαζα για άλλη μία φορά το δίτομο σύγγραμα των Bernanke και Abel για τη Μακροοικονομική.Ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο πραγματικά.Καλογραμμένο,με ωραίες πρακτικές εφορμογές στην κοινωνία(παρά τα λάθη της μετάφρασης και τον υπερβολικό αμερικανοκεντρισμό των παραδειγμάτων του).Τόσο ωραία μαθαίνουμε από αυτό το βιβλίο πως να βελτιστοποιούμε τους μισθούς,την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών,πως λειτουργεί η αγορά,η οικονομία, πως διαμορφώνονται τα επιτόκια.
Όμως ποίος είναι ο κύριος Bernanke ;Μα δεν είναι άλλος από τον πρόεδρο της FED,της ομοσπονδιακής τράπεζας των Η.Π.Α.. Ο άνθρωπος που χειρίζεται την οικονομία της αυτής μεγαλειότητα της υπερδύναμης. Της αυτοκρατορικής υπερδύναμης της οποίας η οικονομία της παραπαίει,τα νοικοκυριά της πεινάνε πλέον, τα χρέη των πολιτών της είναι άφταστα,της οποίας η αγορά επηρεάζει όλο τον κόσμο.
Σε όλα αυτά τα προβλήματα υποτίθεται ότι θα έβρισκε λύσεις ο μεγάλος καθηγητής Bernanke,ένας επιστήμονας με τεράστιες (και πανάξιες) περγαμηνές. Κατάφερε ο κύριος καθηγητής να δώσει λύσει ή καλύτερα και απλούστερα κατάφερε να εφαρμόσει την θεωρία την οποία δίδασκε τόσα χρόνια στις αίθουσες του Princeton;;;Η απάντηση είναι προφανείς.
Το θέμα προφανώς δεν είναι ο καθηγητής Bernanke αλλά το κενό μεταξύ ακαδημαϊκών παραδόσεων και θεωριών με την εφαρμογή των στην κοινωνία.
Σκοπός όλων αυτών των επιστημών της οικονομίας,της πολιτικής,της νομικής,των διεθνών σχέσεων ποίος είναι;Μα η βελτίωση της κοινωνίας!Η εφαρμογή των αποτελεσμάτων της έρευνας,των παραγομένων θεωριών στη κοινωνία. Μία θεωρία δεν κρίνεται σωστή όταν ισούνται δύο μεγέθη,όταν η καμπύλη βρίσκεται σε πλήρη ισορροπία στο χαρτί,αλλά όταν υπάρχει αντίκτυπος στην κοινωνία,όταν η κοινωνία ωφελείται,όταν η κοινωνία κερδίζει έστω και το παραμικρό,όταν φτάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο βέλτιστο επιθυμητό για την κοινωνία,για τον κόσμο μας.
Δεν πάσχουμε από ερευνητές,από εργαστήρια,από τεχνικές και μεθοδολογίες.Πάσχουμε από ιδέες,από νέες εφαρμόσιμες θεωρίες,από οράματα για τον κόσμο μας,από φωτισμένες πρωτοβουλίες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και την κοινωνία.
Ο διαφωτισμός έλαβε χώρα πολλούς αιώνες πριν...μήπως ήρθε η ώρα για ένα νέο διαφωτισμό...
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
Jacques Brel Ne Me Quitte Pas (English Subtitles)
Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ τον ήξερα καλά τον Brel παρά μόνο μέσα από το Amsterdam. Ένα τραγούδια που στους Έλληνες θα θυμίσει ποίηση Καββαδία αφού μιλάει για λιμάνια, ναυτικούς αλλά και την ζωή τους εκτός θάλλασας...με ποτό,χορό,γυναίκες αλλά και θάνατο,πόνο,ανυπόφορη νοσταλγία για την θάλασσα και άλλα αρκετά γνώριμα.
Το εν λόγω τραγούδι σε μαγεύει με το ρυθμό του και σε ταξιδεύει με τους στίχους του.
Και όμως δεν αυτό αυτό το τραγούδι που ανεβάζω στο ιστολόγιο μου...
Είχα ακούσει πολλές το Ne me quitte pas σε διάφορες εκτελέσεις σε ελληνικά και αγγλικά.Δεν ήξερα ποτέ όμως ότι ήταν του Brel.Έχω ανεβάσει εδώ μία εκτέλεση(όχι την αγαπημένη μου αλλά...ας ώψεται η τεχνολογία) στην οποία υπάρχουν και αγγλικοί υπότιτλοι, "οποία προσβολίς δια έναν Γαλλόφωνο καλλιτέχνη" θα αναφωνούσαν σε άλλες εποχές. Επέλεξα αυτή την εκδοχή ώστε να έχουν και οι βάρβαροι αγγόφωνοι φίλοι την ευκαιρία να γευθούν αυτούς τους μαγικούς στίχους...
Ne me quitte pas
Il faut oublier
Tout peut s'oublier
Qui s'enfuit deja
Oublier le temps
Des malentendus
Et le temps perdu
A savoir comment
Oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi
Le coeur du bonheur
Ne me quitte pas (4 fois)
Moi je t'offrirai
Des perles de pluie
Venues de pays
Où il ne pleut pas
Je creuserai la terre
Jusqu'apres ma mort
Pour couvrir ton corps
D'or et de lumière
Je ferai un domaine
Où l'amour sera roi
Où l'amour sera loi
Où tu seras reine
Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas
Je t'inventerai
Des mots insensés
Que tu comprendras
Je te parlerai
De ces amants là
Qui ont vu deux fois
Leurs coeurs s'embraser
Je te racont'rai
L'histoire de ce roi
Mort de n'avoir pas
Pu te rencontrer
Ne me quitte pas (4 fois)
On a vu souvent
Rejaillir le feu
De l'ancien volcan
Qu'on croyait trop vieux
Il est paraît-il
Des terres brûlées
Donnant plus de blé
Qu'un meilleur avril
Et quand vient le soir
Pour qu'un ciel flamboie
Le rouge et le noir
Ne s'épousent-ils pas
Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas
Je ne vais plus pleurer
Je ne vais plus parler
Je me cacherai là
À te regarder
Danser et sourire
Et à t'écouter
Chanter et puis rire
Laisse-moi devenir
L'ombre de ton ombre
L'ombre de ta main
L'ombre de ton chien
Ne me quitte pas
Μην με αφήνεις.
Πρέπει να ξεχάσουμε, όλα μπορούν να ξεχαστούν, έχουν ήδη εξαφανιστεί.
Ξέχνα τις παρεξηγήσεις και τον χρόνο που σπαταλήσαμε για να καταλάβουμε το πώς.
Ξέχνα αυτές τις ώρες που μερικές φορές σκότωσαν την καρδιά της ευτυχίας αναρωτώμενη γιατί.
Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις.
Εγώ, θα σου δώσω μαργαριτάρια της βροχής από χώρες όπου δεν βρέχει.
Θα σκάψω τη γη ακόμη και μετά το θάνατο μου ώστε να καλύψω το σώμα σου με χρυσάφι και φως.
Θα φτιάξω μία χώρα όπου η αγάπη θα είναι βασιλιάς, η αγάπη θα είναι νόμος και εσύ βασίλισσα.
Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις.
Μην με αφήνεις. Θα φτιάξω για σένα ανόητες λέξεις που εσύ θα καταλαβαίνεις.
Θα σου μιλάω για αυτούς που αγαπιόντουσαν και είδαν τις καρδίες τους να τυλίγονται στη φωτιά δύο φορές.
Θα σου πω την ιστορία με τον βασιλιά που πέθανε επειδή δεν σε γνώρισε ποτέ.
Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις.
Συχνά είδαμε φωτιά να ξαναγεννιέται από ένα αρχαίο ηφαίστειο, το οποίο όμως ήταν πολύ παλιό. Φαίνεται ότι αυτές οι καμένες εκτάσεις βγάζουν περισσότερο καλαμπόκι ακόμη και από ένα φοβερό Απρίλιο.
Και όταν το δειλινό έρχεται δεν παντρεύεται το κόκκινο με το μαύρο για να βάλουν φωτιά στον ουρανό;
Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις.
Μην με αφήσεις. Δεν θα κλάψω άλλο, δεν θα μιλήσω άλλο.
Θα κρυφτώ εδώ και θα σε βλέπω να χορεύεις και να χαμογελάς και θα σε ακούω να τραγουδάς και να γελάς.
Άφησε με να γίνω η σκιά της σκιάς σου, η σκιά του χεριού σου, η σκιά του σκύλου σου. Μην με αφήνεις.
Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις. Μην με αφήνεις.
Σε πολλούς θυμίζει πολλά αυτό το ποίημα...Ο Brel το έγραψε όταν τον έδιωξε η σύντροφός του αφού ο ίδιος δεν ήθελε το παιδί που θ αέφερνε στον κόσμο.
Στα ελληνικά τραγουδήθηκε δύο φορές, από την Βίκυ Λέανδρος (η οποία το τραγούδησε και στα γαλλικά μετά από πρόταση του ίδιου του Brel,στα γαλλικά βεβαίως) και από τον Γιάννη Πάριο.
Ο Πάριος έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία όμως οι στίχοι ήταν αλλοιωμένοι,αν και πάλι πολύ συγκινητικοί...http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=3715.
Για τη λυρικότητα, την δραματικότητα, τον πόνο, το αίσθημα μεταμέλειας και όλα αυτά που βγαίνουν από το τραγούδι αυτό δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο...
Όπως μου είπε μία φίλη μου: "Τί;Και μετά από αυτό το τραγούδι τον άφησε;;;"
Δεν έχω τί άλλο να πω για αυτούς τους στίχους...
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Οι μάγισσες του Σάλεμ,του Arthur Miller
Η θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιώς, η οποία ανασυστάθηκε πριν από 4 χρόνια, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Β. Ασλανίδη ανέβασαν για 2 εβδομάδες, στο «Θέατρο κάτω από την γέφυρα» την παράσταση «Οι μάγισσες του Σάλεμ» του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Arthur Miller. Οι φοιτητές μετά από 5 εβδομάδες κοπιαστικής προετοιμασίας είδαν τον κόπο τους να πιάνει τόπο και η παράσταση να παίρνει σάρκα και οστά.
Πραγματικά δεν ξέρω αν η παράσταση μπορεί να κριθεί ή να σχολιαστεί τεχνικά και καλλιτεχνικά. Είναι πραγματικά κρίμα να κρίνουμε με «επαγγελματικούς» όρους την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιώς η οποία όμως δούλεψε με επαγγελματισμό και αυταπάρνηση.
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Το έργο διαδραματίζεται στην πόλη Σάλεμ, επαρχία της Μασσαχουσέττης, τον 17ο αιώνα. Μία ομάδα από νεαρές κοπέλες κάνει ανάστατη την κοινή γνώμη της πόλης όταν αρχίζουν να κατηγορούν συγκεκριμένα άτομα ως «μάγους». Η υπόθεση, που περνάει στα χέρια του Σερίφη, παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας, καθώς ο κάθε κατηγορούμενος κατηγορεί με τη σειρά του άλλους, και έτσι ξεκινούν ανακρίσεις, ενώ στην πόλη καταφθάνει και ένας δικαστής για να αναλάβει την εκδίκαση της υπόθεσης. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους «μάγους» είναι και η Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, η οποία κατηγορείται από την πρώην ερωμένη του άντρα της, Τζων Πρόκτορ, για τέλεση μαύρης μαγείας. Η Ελίζαμπεθ συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο. Αρχικά ο Τζων Πρόκτορ αρνείται να καταθέσει για να αποφύγει το διασυρμό λόγω της μοιχείας. Ωστόσο, βλέποντας ότι η πρώην ερωμένη του Αμπιγκαίηλ, ξεσηκώνοντας και άλλα κορίτσια, έχει βαλθεί να κατηγορήσει όλη την πόλη λέγοντας ψέματα, ο Πρόκτορ πηγαίνει στο δικαστήριο και καταθέτει εναντίον της, αποκαλύπτοντας την παράνομη σχέση τους. Όταν καλείται ενώπιον του δικαστηρίου η Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, για να ερωτηθεί για την παράνομη σχέση του συζύγου της, το αρνείται για να τον καλύψει, καταφέρνοντας να ακυρώσει το επιχείρημά του. Μην έχοντας άλλη επιλογή, και προτιμώντας να χάσει τη ζωή του γλιτώνοντας άλλους αθώους, ο Πρόκτορ καταθέτει ότι και ο ίδιος είναι μάγος και καταδικάζεται σε απαγχονισμό.
Το έργο The Crucible (Δοκιμασίες ή αλλιώς Οι μάγισσες του Σάλεμ) γράφτηκε το 1953 εποχή κατά την οποία γινόταν ένα άλλον κυνήγι, αυτό των κομμουνιστών στις Η.Π.Α.. Ο Μίλερ επισκέφθηκε το Σάλεμ και μελέτησε τα αρχεία*. Το απόγευμα που έφευγε από την πόλη άκουσε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του ότι ο παλιός του φίλος και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων του Ηλίας Καζάν έδωσε στην Επιτροπή ονόματα ανθρώπων που ήταν, υποτίθεται, κομμουνιστές. Πολλοί άνθρωποι, ιδίως από το χώρο της Τέχνης και της διανόησης, με πλαστές κατηγορίες για «αντιαμερικανικές ενέργειες» και «φιλοκομμουνισμό» διωχτήκαν, καταστράφηκαν, εξοντώθηκαν σε ένα κυνήγι που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως «Μακκαρθισμός», από το όνομα του γερουσιαστή Μακκάρθυ που το εγκαινίασε. Ο συγγραφέας, σε χρόνια δύσκολα, καταθέτει τη μαρτυρία της δικής του συνείδησης ενάντια στη μαζική υστερία που καταλαμβάνει μια ολόκληρη χώρα.
Ο Μίλλερ, ενώ είχε διαμορφώσει αριστερές απόψεις κατά την εφηβική του ηλικία, λόγω των οικονομικών δυσκολιών της οικογένειάς του δεν έγινε ποτέ μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1956 κλήθηκε από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Κογκρέσου υπό τον γερουσιαστή Μακάρθυ (ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τις αντικομμουνιστικές λίστες προγραφών), για να κατονομάσει τα άτομα που είχε δει σε μια συγκέντρωση η οποία είχε θεωρηθεί κομμουνιστική. Αρνήθηκε να το κάνει και καταδικάστηκε για περιύβριση αρχής. Έκανε όμως προσφυγή και κέρδισε.
Αυτές οι δύο εποχές δεν είναι οι μοναδικές στην ιστορία των Η.Π.Α., ή ακόμη και του κόσμου, κατά τις οποίες υπήρξε γενικός παροξυσμός και μανία καταδίωξης απέναντι σε τι; Απέναντι στο διαφορετικό, απέναντι σε αυτό που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά και έρχεται αντιμέτωπο με την καθεστηκυία ταξη και το συμφέρον, από όποιον και αν εξυπηρετείται αυτό. Οι δίκες της Μόσχας του 1936 ήταν και αυτές τελετουργικές και θεατρικές. Και για να έρθουμε και στις ημέρες μας, η δαιμονοποίηση του Ισλάμ, τα στρατιωτικά δικαστήρια στο Γουαντάναμο δεν μοιάζουν και τόσο άσχετα με τις παλινωδίες του Σάλεμ. Επίσης το ζήτημα των δικών του Σάλεμ κοιταγμένο από διαφορετική οπτική γωνία εμφανίζει προεκτάσεις ή αναλογίες στην Ανατολή και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Το έργο του Μίλερ ερμηνεύθηκε πολλαπλά κατά τη διάρκεια της πεντηκονταετούς και πλέον σταδιοδρομίας του στις σκηνές του παγκόσμιου θεάτρου. Το 1980 λ.χ., όταν παίχθηκε στη Σαγκάη, ερμηνεύθηκε ως ένα είδος μεταφοράς των διώξεων και των πολιτικών δικών που έλαβαν χώρα στην Κίνα κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης. Ο Μίλερ υποστηρίζει πως από τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύεται το έργο του στο εξωτερικό κάθε φορά μπορεί αμέσως να αντιληφθεί την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην εκάστοτε χώρα.
Το κοινό θεατρικό στοιχείο όλων αυτών των περιπτώσεων ήταν η τελετουργικότητα. Σε όλες τις περιπτώσεις οι κατήγοροι γνώριζαν εκ των προτέρων ποιες ομολογίες θα έπρεπε να αποσπάσουν από τους κατηγορούμενους προκειμένου να επιτύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό, που δεν ήταν άλλος από τη δημόσια παραδοχή της ενοχής των υποδίκων.
Το έργο είναι πλήρες νοημάτων και αντικατοπτρισμών-αντιστοιχιών με την καθεμία εποχή. Θανατική ποινή, σύλληψη χωρίς επαρκείς αποδείξεις και κατηγορίες, παράνομη σύσταση δικαστηρίων, ψευδομαρτυρίες, συγκρουόμενα συμφέροντα. Έννοιες παρούσες σε όλο το διάβα του χρόνου.
Οι φοιτητές της θεατρικής ομάδας έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και απέδωσαν κατά το βέλτιστο τις οδηγίες του σκηνοθέτη τους αλλά κυρίως το νόημα των κειμέν του Μίλλερ.
Ένας λάθος νόμος σε οδηγεί στη θυσία. Η ζωή, γυναίκα, η ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο του Θεού. Καμία αρχή, όσο λαμπερή και αν είναι, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αφαίρεσή της …Μπορεί ο Θεός αν θέλει να καταδικάσει έναν ψεύτη λιγότερο από κάποιον που πέταξε την ζωή του για χάρη της τιμής του.
Παίζουν οι: Παντελής Φλατσούσης, Ελπίδα Μπούρα, Γιάννης Δαμάλας, Κατερίνα Στασινού, Μανώλης Ρασούλης, Γιώργος Μετταλίδης, Αλεξάνδρα Κιτσαντά, Αγγελική Μισέρου, Τζίνα Ηλιοπούλου, Χρύσα Θεοδόση, Κώστας Αντάραχας, Χρήστος Καψάλης, Νικόλας Χρυσοστόμου, Λίνα Λαμπροπούλου, Ολίνα Αγγελίδου και Νάση Σακιώτη.
Σκηνοθεσία: Βασίλη Ασλανίδη.
Μουσική επιμελεία: Γιώργος Ψύχας
Χορογραφία: Ελπίδα Μπούρα
Ήχος: Οδυσσέας Ζαφειρόπουλος.
Το έργο θα παρουσιαστεί επίσης και στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, (Βασ. Όλγας 35, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 832060) την 25η Μαΐου 2008, στα πλαίσια του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου.
Πέμπτη 8 Μαΐου 2008
Η ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Дмитрий Медвед
Πραγματικά κατενθουσιασμένος!!!!!!!!
Ας την δούμε τεχνικά...
Ο σκηνοθέτης ήθελε να ναδείξει το μεγαλείο της Ρωσίας.Αυτό είναι αναμφίβολο!Και θέλησε να το κάνει με έναν παμέξυπνο τρόπο.Πως;Συνδυάζοντας τις δύο παλιές μεγάλες Ρωσίες.Την τσαρική και την Σοβιετική.Η περί ου ο λόγος τελετή ήταν κάτι το φοβερό,νομίζω αυτό που έχει και ο Πούτιν στο μυαλό του.Την δημιουργία,δηλαδή,μίας νέας και μεγάλης Ρωσίας μέσα από τα περασμένα μεγαλεία.Και με αυτή την τελετή τονίζεται ότι η Ρωσία είναι υπερήφανη και για το τσαρικό παρελθόν της και το σοβιετικό.Παρα τα όποια λάθη που έγιναν σε αυτές τις περιόδους της Ρωσικής ιστορίας, τα επιτεύγματα και η εξέλιξη της Ρωσίας είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα.
Η τελετή αυτή δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από μία τελετή των Όσκαρ.Η steadycam με το μονοπλάνο μπροστά από το νέο Πρόεδρο,η έναρξη στο ρολόι,το σταδιακό zoom out από το Κρεμλίνο προς την Μόσχα και μετά το zoom in από το παράθυρο,η εντπωσιακότες μπάντες με την γνωστή πομπώδη χωροδία που θύμισε Κόκκινο Στρατό,οι περήφανοι στρατιώτες με τον άψογο βηματισμό και τον συγχρονισμό στο άνοιγμα της θύρας και στο γύρισμα του κεφαλιού καθώς περιδιέβαινε τον διάδρομο,οι εντωποσιακές στολές των μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου(θέματα που θα αναπτυχθεί σε επόμενη ανάρτηση) η αλλαγή του ύφους του Προέδρου στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Μιλάμε για μία τέλεια τεχνικά τελετή που δείχνει πολλά για το μέλλον...
Τρίτη 6 Μαΐου 2008
Ο δρόμος προς την ημερίδα...-7
Μόλις 7 ημέρες μένουν για την πολύκρωτη Ημερίδα του ΚΕΔΕΥ(Κέντρο Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων) του Παν. Πειραιώς του Τμήματος Δ.Ε.Σ..Μετα από πολύ κόπο,τρέξιμο,αγωνία και κυρίως άγνοια το νερό μπήκε στο αυλάκι...
Έγινε η τελική συνάντηση με τον Π.Η.,κρεμάστηκαν ανακοίνωση και αφίσα στο site του Πα.Πει.,στο group του facebook αυξάνονται συνεχώς και η ελπίδες μας αναπτερώνονται λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού.
Για να είμαι ειλικρινής από την αρχή ήμουν ήρεμος και αισιόδοξος,όπως πάντα άλλωστε...έτσι σε πείσμα εμποδίων,κωλυμάτων και λοιπών αναποδιών είχα εξ'αρχής την πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά.
Όμως ας μην θριαμβολογούμε από τώρα...ο Νόμος του Μέρφι καραδοκεί!!!!!!
Πέμπτη 24 Απριλίου 2008
Ηθικός και ανήθικος πρωταθητής
Μα καλά αναρωτιέμαι μερικές φορές,τόση ημιμάθεια και τόσο βλακεία κυκλοφορεί εκεί έξω...Ήθελα να'ξερα καταλαβαίνουν τί λένε όλοι αυτοί;;;
Πρωταθλητής είναι αυτός που τερματίζει πρώτος στο πρωτάθλημα.ΤΕΛΟΣ!!!χωρίς ηθικότητες και άλλα τέτοια.Από πότε το εππαγελματικό ποδόσφαιρο απέκτησε και ηθική;Όταν ο ένας μετά τον άλλον έπεφταν κάτω οι παίκτες για να μη συνεχιστεί ο αγώνας,όταν έσβηναν ξαφνικά τα φώτα ή όταν πλακώναν στο ξύλο τον διαιτητή.
Απαντήστε ρε παιδιά γιατί δεν αντέχω άλλο!!!
Δηλαδή άμα μία ομάδα παίξει με τιμωρημένο παίκτη τότε είναι οκ;άμα πάρει ένας παίκτης κόκκινη και συνεχίζει να παίζει είναι οκ;τότε είναι ανήθικο να προσφύγεις στα ένδικα μέσα;
Εθελοτυφλεί 100% όποιος θεωρεί ότι η ηθική χωράει στη Superleague και σε κάθε άλλο επαγγελματικό πρωτάθλημα.Α.Ε. είναι που επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους.Τόσο απλά...
Όσο για κάποιους υπαλλήλους εταιριών που προηγουμένως ήταν στον ανταγωνιστή(βλ Ριβάλντο) άμα δημιουργούν κακή εικόνα για τον προηγούμενο εργοδότη τους,δημιουργούν κακή εικόνα και για τον εαυτό τους γιατί αυτός τους πλήρωσε,αυτός τους επέλεξε άρα ήταν μέρος του συστήματος.Άρα κ.Ριβάλντο γυρίστε τα μετάλλια σας και τα 7000000 ευρώ που πήρατε με ή από τον Ολυμπιακό και πηγαίντε να παίξετε στη χώρα του ποτέ-ποτέ...
Αυτά από έναν σκασμένο Ολυμπιακό
ΥΣ:διαβάστε (άμα ξέρετε) και λίγο κύριοι που βγαίνετε σε όλα τα ραδιόφωνα και ξέρετε κανονισμούς και κανόνες...καλό θα σας κάνει
