Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

JoeyStarr - Métèque

Γιατί Το ΚΚΕ Πρέπει Να Πεθάνει_by yupi.gr


Το ότι θα έβρισκα τέτοιο άρθρο στο yupi.gr ομολογώ ότι δεν το περίμενα με ΤΙΠΟΤΑ!!!

Εντάξει...Δεν συμφωνώ σε όλα 100%, αλλά ως γενικότερο πλαίσιο ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ αντίληψης προς κάτι τόσο ξεπερασμένο και απλά ανόητο σαν το ΚΚΕ πετυχαίνει κέντρο!!

Γιατί Το ΚΚΕ Πρέπει Να Πεθάνει


Επιτίθεται στον τουρισμό, δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα. Όχι, το ΚΚΕ δεν έχει πια πλάκ


Αφού πρώτα ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την άκομψη λέξη "πεθάνει" (βάλε κάποια άλλη αν σε ταράζει, "έφυγε στη γειτονιά των αγγέλων" ή ό,τι θες), μπαίνω στο θέμα μου ευθύς: Το ΚΚΕ δεν φταίει για την κρίση απευθείας, προς θεού, μην τρελαθούμε. Γενικά το ΚΚΕ έχει να φταίξει για οτιδήποτε από τη δεκαετία του '40, όταν έκανε αντίσταση κατά Γερμανών και Δεξιών. Έκτοτε κινείται βουλιαγμένο σε μια ασημαντότητα ολοένα αυξανόμενη η οποία χτύπησε το ζενίθ στις αρχές του '90, όταν ο κομμουνισμός πέθανε. Τόσες δεκαετίες ασημαντότητας τους βάρεσαν στο κεφάλι, δεν είναι μικρό πράγμα, και ό,τι κουσούρια τους άφησε τα κουβαλάνε άλλα είκοσι χρόνια μετά θάνατον, σα μικροί ζόμπι-στάλιν, παγιδευμένοι στο γκούλαγκ-καθαρτήριο που λέμε Γη.

Αφορμή για το παραλήρημα ετούτο είναι δύο συμβάντα πρόσφατα: Ο αποκλεισμός του κρουαζιερόπλοιου από μια χούφτα γελοίους συνδικαλιστές, και η περήφανη χτεσινή ρήση του Μάκη του Μαΐλλη, που δεν είναι ένας απλός παλαιοκομμουνιστής παππούς που έχει πάθει μαλάκυνση, είναι ο επίσημος εκπρόσωπος τύπου του Κόμματος, και είπε το εξής:

Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας επειδή είναι αντιλαϊκό.

Όπως το διάβασες. Το Σύνταγμα της χώρας; Το κείμενο που περιγράφει τι είναι αυτό εδώ το κράτος στο οποίο ζούμε; Δεν το αναγνωρίζει. Κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά το Σύνταγμα δεν το αναγνωρίζει. Είναι σαν να λες "είμαι κομμουνιστικό κόμμα αλλά έχω και μετοχές εταιριών και κάνω επενδύσεις και βγάζω λεφτά". Οξύμωρο.

Αλλά η ίδια η ύπαρξη του ΚΚΕ σ' αυτήν εδώ τη δημοκρατική και χρεωκοπημένη χώρα είναι οξύμωρο.

Πρέπει να το αναγνωρίσουμε: Τα μέλη του ΚΚΕ είναι ένα ματσο πυροβολημένοι που νομίζουν ότι ζουν στα 1948, κάποιοι τους κυνηγάνε και από τη δράση τους διακυβεύεται η τύχη της Ελλάδος και -γιατί όχι- του σοσιαλισμού. Πώς είναι αυτοί οι περίεργοι που μαζεύονται στα δάση και παίζουν Μεσαιωνικά role playing games; Έτσι. Μόνο που ετούτοι εδώ πιστεύουν ότι το adventure τους είναι αλήθεια.

Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι απίθανοι να μαζεύουν ένα 7-8% στις εκλογές; Απλό:

1) Μερικοί από αυτούς είναι κανονικά Ελληνολαμόγια. Λένε τη ρητορική παπαγαλία, αλλά βγάζουν λεφτά από την ενασχόλησή τους με την πολιτική. Αυτοί είναι ελάχιστοι, βέβαια, αλλά υπάρχουν. Και είναι φωνακλάδες.
2) Πολύς ανυποψίαστος κόσμος, από αυτούς που βλέπουν Love Bites, ψηφίζει ΚΚΕ από αντίδραση στο "πολιτικό σκηνικό" που "μας κλέβουνε". Είναι σαν να επιλέγεις έναν τυφλό ανάπηρο χωρίς πόδια για 10άρι της Εθνικής ποδοσφαίρου επειδή σου τη σπάει που ο Καραγκούνης κάνει πολύ θέατρο. 
3) Σύμφωνα με μελέτες το 5-10% του πληθυσμού -οποιουδήποτε πληθυσμού- εμφανίζει μιας μορφής ήπια διανοητική καθυστέρηση.


Οπότε νάτο, βγήκε το ΚΚΕ, νάτη η Παπαρήγα στα κανάλια να οραματίζεται την Ελλάδα του μέλλοντος ολόιδια με την Αλβανία του '80.

Το θέμα είναι ότι τώρα που ήρθε η ώρα για το ξεσκαρτάρισμα διαφόρων κοινωνικών και πολιτικών παθογενειών, τώρα που έχουμε την ευκαιρία να αποβάλλουμε διάφορους χρόνιους καρκίνους σαν την κερδοσκοπία των ολιγοπωλίων και την τεμπελασυλία των δημοσίων υπαλλήλων, ίσως πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε το ΚΚΕ με συμπόνοια και κατανόηση, όπως βλέπουμε την 90χρονη γλυκούλα θεία που έχει χαθεί στον κόσμο του Αλτσχάιμερ. Το ΚΚΕ δεν είναι γλυκούλι, δεν είναι "αντίδραση στο κατεστημένο", δεν είναι αστείο. Είναι εναντίον μας, είναι εχθροί της χώρας στην οποία ζουν και στης οποίας τις εκλογές συμμετέχουν. Το λένε μόνοι τους: Δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα. Έίναι για την Ελλάδα ό,τι η Βόρεια Κύπρος, ας πούμε, είναι για την Κύπρο.

Γι' αυτό το λέω, και το λέω με αγάπη, την αγάπη που νιώθεις για το ζόμπι που υποφέρει, χαμένο στην επώδυνη δίψα του, λίγο πριν το αποκεφαλίσεις -και κατά συνέπεια λυτρώσεις- με το μπλακ-εντ-ντέκερ: Το ΚΚΕ πρέπει να πεθάνει.

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Noa & Nicola Piovani live at Colosseo: Beautiful that way



A magic song for a magic movie!Piovanni is a real contemporary maestro following the path of other great Italian maestros like Nino Rota.
That European essence coming from that film and that song is just sensational.This is something I'm missing in London.It's really difficult to find a cinema playing really great Spanish,Italian,German,Turkish etc films.It's such a pitty that all the watch here is American and silly British movies.
Coming back to the song,actually,I have nothing more to say.Noa is magnificent and Maestro is just Il Maestro.
Grazie tanto Maestro

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Politicians and people v MSM


Politicians and people v MSM

Rory Cellan-Jones | 09:30 UK time, Monday, 26 April 2010
So far, it's been a much better election for the mainstream media - or the "MSM" as they're described by an often contemptuous blogosphere - than you might have expected. The bloggers hoped they would boss this campaign, breaking stories, setting the mood, and leaving the flat-footed old media types trailing in its wake.
But the newspapers, and in particular the broadcasters have proved far more influential, with the TV debates dwarfing every other aspect of the campaign.
What I have noticed in recent days is the way both politicians and voters have used new-media methods to take on the mainstream media and dispute their version of the truth.
The latest example came yesterday when the Conservative Joanne Cash took great exception to an article about her in the Sunday Times by a journalist called Camilla Long. Now the piece doesn't appear any more hurtful than much other Sunday journalism, but Ms Cash was offended by remarks about members of her team.
Five years ago, she might have contacted the paper and hoped for a right to reply the following week. But instead she went online and started tweeting. A string of messages attacked the journalist's professionalism, her intelligence and her attitude to other women. "I wonder how she sleeps at night" and "she's a journo who never writes a good word about anyone or anything" were typical.
She attracted support too from another Twitter user who considers herself a victim of Camilla Long's prose, the government's digital-inclusion czar Martha Lane Fox, who said: "havent seen her article but thank you :) she was one of the laziest journos have ever met - ignore it. u rock."
I have contacted Camilla Long to seek a comment, but have not heard back yet.
Another politician who hit back yesterday against the mainstream media was Labour's Tom Watson, a former minister and close confidant of the prime minister. He felt that a story in the Sunday Telegraphsaying he'd been excluded from Labour's election campaign was inaccurate. So he responded with a post on his blog - among the most read of any politicians' online offerings - explaining why he is campaigning locally and not at party HQ. Far more people will have read the original story - but the many journalists who follow Mr Watson's blog and Twitter feed will have seen his rebuttal very swiftly.
Then there's the wider revolt against mainstream media coverage of Nick Clegg. This started before the Clegg surge began, with sporadic complaints from Lib Dems about the lack of coverage for their party. Then, when the papers started running negative stories last week, it blossomed into an online revolution. Mr Clegg himself has said that the satirical #nickcleggsfault craze that swept through Twitter last week mocking the papers was one of his favourite moments of the campaign so far. And there's a strong anti-mainstream-media slant among the 150,000 members of the Facebook group called We got Rage Against the Machine to #1, we can get the Lib Dems into office!, with fan posters declaring "Rage Against The Media".
Make no mistake - the politicians would rather have the mainstream press on their side than against them. But this time around, both they and the voters are finding ways of hitting back.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

I want to get away...

Τα'χουν φέρει έτσι οι περιστάσεις και έχω ταξιδεύσει αρκετά στη ζωή μου μέχρι τώρα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου.Είτε για συνέδρια,είτε για διακοπές είτε για εξερευνήσεις.
Φέτος και λόγω διαβίωσής μου στην Αγγλία έχω βαρεθεί να φτιάχνω βαλίτσες!
Έτσι και τώρα που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη στο γνωστό πλέον "αντάμωμα" στο ΠΑΜΑΚ.
Η διαφορά ποιά είναι όμως;Ότι τώρα το έχω πραγματικά ανάγκη να ξεφύγω από πράγματα,πρόσωπα και καταστάσεις,να ξεχάσω λίγο τα και τους της Αγγλίας και να γυρίσω λίγο σε παλιά γνώριμα λημέρια.Με παλιούς και νέους φίλους...να κατέβουμε για καφέ στην παραλία το πρωί...το βράδυ ποτάκι...και το πρωί sessions...έτσι να θυμηθούμε παλιές καλές εποχές!Να κουτσομπολέψουμες...να δημιούργησουμε και να αναπαράγουμε ιντριγκες...αλλά πάνω από όλα να περάσουμε πολύ μα πολύ καλά!
Ναι,πραγματικά μάλλον για αυτό το περίμενα πως και πως αυτό το ταξίδι.Παρά τις προετοιμάσιες και τα τρεξίματα για τα οργανωτικά είναι μία όαση μέσα σε όλα τα άλλα που μου τριβελίζουν το νου αυτό τον καιρό.Είναι μία ευκαιρία να επανασυνδεθώ με πρόσωπα και καταστάσεις που μου φέρνουν κάποια άλλη θύμιση...τη θύμιση της κοντινής προτεραίας φοιτητικής μου ζωής στην Ελλάδα...τη θύμιση των "περασμένων" μεγαλείων όταν δεν αφήναμε συνέδριο για συνέδριο στις κοντινές ηπείρους και το παίζαμε φελέλπιδες διπλωμάτες ή ακαδημαϊκοί...
φευ...o tempora o mores...Πολύ μου αρέσει και χρησιμοποιώ αυτή την φράση...άλλοι καιροί άλλα ήθη...οι καιροί αλλάξανε,τα ήθη ή εμείς;μάλλον το τρίτο...γι'αυτό και μας φαίνονται όλα διαφορετικά.Και για να επιστρέψω σε αυτά τα διαφορετικά θέλω τόσο πολύ αυτό το ταξίδι,να ξεφύγω από τη θύμιση του παρόντος και των συναισθήματων του κύκλου της Αγγλίας.Να ξαναγίνουμε λίγο η φοιτητική creme de la creme της πατρίδας...
Πρώτος στην ψαροκώσταινα και τελυταίος στην πόλη;Οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι λένε "First is first and second is nothing"...
the end...άντε και καλό μας ταξίδι παίδες...και γιατί όχι με ένα βραβειάκι στα χέρια...