Καιρό είχα να γράψω. Το ήθελα να κάτσω να γράψω, το είχα και ανάγκη αλλά είτε ο χρόνος, είτε η κούραση, είτε κάποιες συνθήκες δεν μου το επέτρεψαν. Σήμερα όμως βρήκα και ένα λίγο πιο δυνατό έρεισμα να γράψω και λίγο χρόνο παραπάνω.Σήμερα είχε λοιπόν είχε γενική απεργία. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι κατέβηκαν σε απεργία για να εναντιωθούν στο πολυνομοχέδιο το οποίο ψηφίστηκε όπως ψηφίστηκε, με διαγραφές, γκρίνιες κλπ., αλλά ψηφίστηκε.
Παρατήρηση 1η: Γενική απεργία. Γενική; Αλήθεια σε απεργίες της ΑΔΕΔΥ ποιος συμμετέχει;Προσπαθώ να βρω ένα φίλο ή γνωστό ο οποίος δουλεύει σε "μεγάλη,σοβαρή" ιδιωτική εταιρία ο οποίος μαζί τος συναδέλφους του να συμμετείχε σε απεργία της ΑΔΕΔΥ. Το βίωσα πρώτη φορά και εγώ αυτό. Η μη συμμετοχή στην απεργία δεν σημαίνει ότι διαφωνείς με τα αιτήματα γι'αυτό δεν συμμετέχεις. Ούτε ότι φοβάσαι μην σε απολύσουν. Αλλά ο πελάτης, στον οποίο βασίζεσαι να κερδίσεις τα λίγα ευρώ που κυκλοφορούν στην αγορά, δεν θα πει "Α!Έχουν απεργία μωρέ τα παιδιά στην Ελλάδα και σήμερα.Δεν πειράζει.Ας μείνουν και λίγο πίσω οι δουλειές". Και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό ούτε στάση υποδούλωσης στο χρήμα είναι ούτε καλλιέργεια σχέσης υποταγής με τον πελάτη. Είναι τρόπος ρεαλιστικής και ορθολογιστικής προσέγγισης της δεδομένης κατάστασης. Με τις συνεχείς γενικές απεργίες δεν δείχνεις στον "ταξικό αντίπαλο" ότι έχεις δύναμη και θα νικήσεις, απλά γίνεσαι ένα εμπόδιο το οποίο εύκολα, άμεσα και προπαγανδίστηκα μπορεί να ξεπεραστεί. Για τον δημόσιο τομέα δεν το συζητώ...χαρά Θεού η απεργία!!
Παρατήρηση 2η: Κάποιος έγραψε σήμερα στο twitter "Όσοι πήγαν στην πορεία σήμερα είναι αυτοί που δεν πήγαν να ψηφίσουν προχθές;". Η συμμετοχή στα κοινά και στα πολιτικά ζητήματα δεν είναι επιλεκτική. Σήμερα νιώθω ότι άμα δεν ψηφίσω δεν θα αλλάξει κάτι, αύριο νιώθω ότι θα απεργήσω και κάτι θα αλλάξει. Αυτή είναι λογική νηπιαγωγείου, άντε δημοτικού. Αλλά αυτοί είμαστε διαχρονικά οι Έλληνες! Αγόμαστε και φερόμαστε...όπου φυσήξει ο άνεμος...Δεν ταιριάζει στην συγκεκριμένη ανάρτηση αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε πόσες φορές στο παρελθόν μας συνεπήραν ως έθνος, η οργή, το συναίσθημα, οι ψεύτικες αλήθειες και οδηγηθήκαμε σε λάθος πράξεις, σε λάθος μάχες, σε λάθος επιλογές τις οποίες τις βλέπουμε τώρα ως ιστορία και αναρωτιόμαστε "Μα καλά, πως το έκαναν αυτό;".Πολύ φοβούμαι ότι έτσι θα λένε και στο μέλλον, "Μα καλά, πως το 2010 σπάζανε, φωνάζανε, έδερναν τους βουλευτές τους ενώ όλοι μαζί ήταν βουτηγμένοι στη σαπίλα;". Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα μας βλέπουν οι ιστορικοί του μέλλοντος και ακόμη περισσότερο φοβούμαι ότι ο Αντιπρόεδρος Πάγκαλος θα φαίνεται στους μελλοντικούς ιστορικούς σαν η φωνή της αληθείας σε ένα κωφεύων λαό. Θα διερωτώνται ότι "αφού όλοι μαζί τα φάγανε;Όλοι δεν λάδωναν στην πολεοδομία, στην εφορία, στα νοσοκομεία; Όλοι δεν απέκρυπταν χρήματα από το κράτος; Εάν σταματούσαν όλοι να κάνουν όλα αυτά τότε δεν θα τέλειωνε το ζήτημα;Εάν όλοι απέδιδαν τα απαιτούμενα στο κράτος δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Εάν έβαζαν το κεφάλι κάτω όχι υποτακτικά αλλά με ζήλο και εργαζόντουσαν σκληρά ώστε να δείξουν σε όλους τι μπορούν δεν θα τους βοηθούσε περισσότερο από το να γκρινιάζουν χωρίς να παράγουν;". Αυτά φαντάζομαι ότι θα διερωτώνται στο μέλλον...
Δεν ξέρω. Μπορεί να ακούγονται απλοϊκά, μπορεί λίγο ρομαντικά ή έστω ιδεαλιστικά, αλλά όπως έχω ξαναπεί γι' αυτό δεν ασχολούμαστε με τις κοινωνικές επιστήμες και την πολιτική; Για να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο. Αν τα καταφέρνουμε είναι άλλο ζήτημα. Η προσπάθεια για εμένα είναι αρκετή.
Για τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και τους εργατοπατέρες δεν θα πω τίποτε σήμερα. Τα είχα γράψει και σε μία εργασία στην Αγγλία προσπαθώντας να συγκρίνω τα σωματεία της Ελλάδας με τα Αγγλικά και κυρίως το πως επικοινωνούν τις θέσεις τους και τις πολιτικές τους. Σύντομα ελπίζω κάτι να γράψω για αυτό όταν βρω λίγο χρόνο και λίγη διάθεση.
Μέχρι τότε, ας βυθιστούμε στο luben προλεταριακό μας παρόν, όπως θα έλεγε και το ΠΑΜΕ, και ας θυμηθούμε να ξανα-αντιδράσουμε δυναμικά, καθοδηγούμενα και ατελέσφορα στην επόμενη "γενική απεργία" για 4-5 ώρες και μετά όλοι μαζί για σουβλάκια στο Μοναστηράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου