http://www.economist.com/node/17722733?story_id=17722733

AS THEY prepared to face their second big strike in four years, America’s coal-mining bosses knew they had to do something about the newspapers. It was 1906—a time of rising resentment against robber-baron capitalism and the heyday of muckraking “yellow journalism”. During the previous strike the trade unions had fostered good relations with newspapermen and won themselves a sympathetic press. To help put their side of the story, the mining bosses turned to a former journalist, Ivy Lee.

It was already fairly common for big companies and public figures to employ publicists and press agents to represent them and rebut criticism. But these men did not conduct extended campaigns to influence public opinion. And many prominent folk engaged with the mass media as little as possible. As Stuart Ewen notes in “PR! A Social History of Spin”, the standard businessman’s attitude towards the public was one of “hardened arrogance”. Lee was to pioneer new methods—and, in the process, create a new industry.

Richard Holbrooke...ο τελευταίος των διπλωματών;

Συζητούσαμε, χθες νομίζω, στο γραφείο για τον θάνατο του Richard Holbrooke. Πραγματικά ένας από τους τελευταίους διπλωμάτες ο οποίος μπορούσε να χαράξει διεθνή πολιτική, ο οποίος μπορούσε να μπει στο κέντρο των εξελίξεων, να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο, να διαπραγματευτεί με όποιον χρειαστεί και τέλος να φτάσει σε συμφωνία.

Στην Ελλάδα είναι γνωστός και αντιπαθής για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως η μεσολάβηση του στα Ίμια, ο ρόλος του στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό αλλά και ο ρόλος του στην καταληκτική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Έτυχε πέρυσι να τον μάθω καλύτερα αφού έκανα μία παρουσίαση στο πανεπιστήμιο για το βιβλίο του "To end a War" το οποίο είναι ουσιαστικά τα απομνημονεύματα του για την δράση του στα Βαλκάνια. Για αυτή την αποστολή έχω την εντύπωση ότι ο Holbrooke εργάστηκε πιο σκληρά από όλες τις άλλες.Έπεσε σε ενέδρα, σκοτώθηκαν δύο στενοί του συνεργάτες, κινητοποίησε όλη την Ευρώπη, ανέδειξε το ζήτημα στις Η.Π.Α. Ήθελε με όλες του τις δυνάμεις να πετύχει για διάφορους λόγους τους οποίους δεν πρόκειται να αναλύσω εδώ.

Δεν είναι τυχαίο ότι τότε ονομάστηκε "Bulldozer". Πολλά έχουν γραφτεί για το πως προσέγγισε τον Milosevic, τον Izetbegovic και τον Tudjman, για τα brandy που έπινε με τον Milosevic στο Dayton την ώρα που η Γιουγκοσλαβία καιγόταν. Και όμως ο Holbrooke το πάλευε και προσπαθούσε να φέρει τις δύο πλευρές κοντά. Και μιλάμε για συνθήκες πολέμου και πράξεων γενοκτονίας εκατέρωθεν. Το επίτευγμα του να φέρει κοντά όλες τις πλευρές ήταν τιτάνιο, και κακώς κάποιοι το συγκρίνουν με την περίπτωση της Ιρλανδίας γιατί πολύ στην τότε Γιουγκοσλαβία επικρατούσε πόλεμος...έτσι απλά.

Όταν είχε ερωτηθεί ο Holbrooke για το πως είναι δυνατόν να διαπραγματεύεται με ανθρώπους που κάνουν ανήθικες πράξεις, αυτός είχε δηλώσει:

"If you can prevent the deaths of people still alive, you're not doing a disservice to those already killed by trying to do so. And so I make no apologies for negotiating with Milosevic and even worse people, provided one doesn't lose one's point of view."

Έτσι απλά. Νομίζω δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο...Καλό ταξίδι...

http://www.foreignaffairs.com/features/collections/in-memoriam-richard-holbrooke?cid=soc-twitter-in-memoriam-richard_holbrooke-101410

Πορείες,γενικές απεργίες και μια ματιά στο μελλοντικό παρελθόν

Καιρό είχα να γράψω. Το ήθελα να κάτσω να γράψω, το είχα και ανάγκη αλλά είτε ο χρόνος, είτε η κούραση, είτε κάποιες συνθήκες δεν μου το επέτρεψαν. Σήμερα όμως βρήκα και ένα λίγο πιο δυνατό έρεισμα να γράψω και λίγο χρόνο παραπάνω.Σήμερα είχε λοιπόν είχε γενική απεργία. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι κατέβηκαν σε απεργία για να εναντιωθούν στο πολυνομοχέδιο το οποίο ψηφίστηκε όπως ψηφίστηκε, με διαγραφές, γκρίνιες κλπ., αλλά ψηφίστηκε.

Παρατήρηση 1η: Γενική απεργία. Γενική; Αλήθεια σε απεργίες της ΑΔΕΔΥ ποιος συμμετέχει;Προσπαθώ να βρω ένα φίλο ή γνωστό ο οποίος δουλεύει σε "μεγάλη,σοβαρή" ιδιωτική εταιρία ο οποίος μαζί τος συναδέλφους του να συμμετείχε σε απεργία της ΑΔΕΔΥ. Το βίωσα πρώτη φορά και εγώ αυτό. Η μη συμμετοχή στην απεργία δεν σημαίνει ότι διαφωνείς με τα αιτήματα γι'αυτό δεν συμμετέχεις. Ούτε ότι φοβάσαι μην σε απολύσουν. Αλλά ο πελάτης, στον οποίο βασίζεσαι να κερδίσεις τα λίγα ευρώ που κυκλοφορούν στην αγορά, δεν θα πει "Α!Έχουν απεργία μωρέ τα παιδιά στην Ελλάδα και σήμερα.Δεν πειράζει.Ας μείνουν και λίγο πίσω οι δουλειές". Και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό ούτε στάση υποδούλωσης στο χρήμα είναι ούτε καλλιέργεια σχέσης υποταγής με τον πελάτη. Είναι τρόπος ρεαλιστικής και ορθολογιστικής προσέγγισης της δεδομένης κατάστασης. Με τις συνεχείς γενικές απεργίες δεν δείχνεις στον "ταξικό αντίπαλο" ότι έχεις δύναμη και θα νικήσεις, απλά γίνεσαι ένα εμπόδιο το οποίο εύκολα, άμεσα και προπαγανδίστηκα μπορεί να ξεπεραστεί. Για τον δημόσιο τομέα δεν το συζητώ...χαρά Θεού η απεργία!!