Ουφ...καιρό είχα να γράψω, και αυτό είτε ελλείψει χρόνου είτε ελλείψει ερεθισμάτων...Και να είπα να ξαναγράψω έστω 2-3 σειρούλες. Όχι ότι τώρα έχω χρόνο, αλλά έχω τουλάχιστον κάτι το οποίο μπορεί να μου δώσει ένα σκούντημα και να μου πει "Φιλαράκο wake up and get more active".
Το ότι από πάντα είμαι Πρόσκοπος το ξέρετε οι περισσότεροι. Μετά από 2 χρόνια αποχής λόγω στρατού και Αγγλίας I'm back, και όχι μόνο αυτό αλλά είμαι έτοιμος να μπουκάρω δυναμικά και να κάνω πολλά. Μία από τα πράγματα που μου είχαν λείψει ήταν οι εκδρομές στο βουνό. Ναι, ναι ξέρω τι θα πείτε..."Άντε μωρέ βλαμμένε...τι είσαι κανένα λυκοπουλάκι και σου έλειψαν οι βόλτες στο βουνό;". Μου έλειψε η όλη φάση της εκδρομής, του να μαζευόμαστε το πρωί, να κουτουλάμε από τη νύστα και με το σακιδιάκι μας βουρ για το βουνό! Και όλα αυτά με την καλύτερη παρέα...
Αυτή τη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανέβω στον Υμηττό, σε αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο και παρεξηγημένο βουνό που βρίσκεται μια ανάσα από το σπίτι μας. Στον Υμηττό είχα ανέβει μόλις άλλη μία φορά πριν από 3-4 χρόνια πάλι για τον ίδιο λόγο. Γενικά δεν έχω τον Υμηττό σε μεγάλη εκτίμηση μάλλον λόγω της μικρής απόστασης από το σπίτι μου. Αλλά εν τέλει αυτό είναι που εκτίμησα ακόμη περισσότερο.
Δεν θα κάτσω να αναλύω με τις ώρες πως και τι κάναμε όλο το Σαββατοκύριακο με τα άλλα τα τρελόπαιδα που ήμασταν. Θα σταθώ σε δύο φάσεις του διημέρου μόνο...
Το πρώτο που με έκανε να νοσταλγήσω πολλά από τα "νιάτα" μου ήταν η θέα από τον ΟΤΕ απ'όπου η θέα ήταν μαγευτική...βλέπαμε όλη την πίσω μεριά του βουνού, αεροδρόμιο και μετά την θάλασσα της Μεσογαίας. Εκεί που από τη μία μεριά της κορυφογραμμής βλέπεις την άναρχη Αθήνα και αμυδρά στο βάθος τον Σαρωνικό, ξάφνου γυρνώντας μόλις από την άλλη ξεδιπλώνεται μπροστά σου η γνήσια Αττική γη.
Η δεύτερη φάση που με έκανε να νοσταλγήσω τα παλιά αλλά να εκτιμήσω περισσότερο το τώρα ήταν το πρωινό της Κυριακής...το βουνό ήταν βουβό ενώ μόνο το ξύπνημα της φύσης ακουγόταν που και που. Κόσμος ξεκινούσε σιγά-σιγά τη βόλτα του και τη γυμναστική του, ενώ παρότι ο κόσμος αυξανόταν ολοένα και περισσότερο, η ησυχία που επικρατούσε ήταν εντυπωσιακή.
Το βουνό δίνει ζωή και η παρέα την συμπληρώνει...Την Κυριακή αποφάσισα να ανεβαίνω πιο συχνά στον Υμηττό είτε με τα πόδια είτε με το αυτοκίνητο...απλά έτσι 1-2 ωρίτσες να τους ξεχνώ όλους και να ακούω το μέσα μου...στον Υμηττό τότε...στον Υμηττό...
