Τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη τον έχω βρει μπροστά μου σε διάφορες φάσεις, τόσο στο σχολείο όσο και στο Πανεπιστήμιο σε άλλο επίπεδο βέβαια και υπό άλλο πρίσμα.
Με την σχέση μου με τον Θουκυδίδη στο Πανεπιστήμιο δεν θα αναφερθώ τώρα αλλά σίγουρα άμα τη επιστροφή μου εν πατρίοις εδάφοις.Σε αυτή τη φάση απλά θα παραθέσω ένα κομμάτι όπου αναφέρεται στη σχέση φιλίας που δημιουργούν οι Αθηναίοι καθώς και στους λόγους για τους οποίους προχωρούν σε επισύναψη τέτοιου είδους σχέσεων. Σχόλια και παρατηρήσεις απαραίτητες αφού προς στιγμήν εγώ δεν πρόκειται να παραθέσω ουδέν εκ των δύο...
"Αλλά και στα ζητήματα της καλωσύνης διαφέρουμε από την πλειονότητα των ανθρώπων. Γιατί εμείς τους φίλους τους αποκτάμε μάλλον ευεργετώντας παρά ευεργετούμενοι από αυτούς. Σταθερότερος δε φίλος είναι ο ευεργετών τον άλλον, γιατί είναι φυσικό να προσπαθεί να διατηρεί την ανάμνηση της ευεργεσίας με το να φέρεται πάντοτε καλά προς τον ευεργετούμενο. Ενώ αντιθέτως αυτός που οφείλει την ευεργεσία είναι ψυχρότερος στις σχέσεις του, γιατί γνωρίζει, ότι πρόκειται να ανταποδώσει την καλωσύνη σαν πληρωμή χρέους και όχι για να εξασφαλίσει την ευγνωμοσύνη του άλλου. Και είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε τον άλλο χωρίς την ελάχιστη ανησυχία, και αυτό μάλλον από την εμπιστοσύνη που εμπνέει η ελευθερία παρά από συμφεροντολογικούς υπολογισμούς."
